Arles blijft voor altijd een van mijn favoriete bestemmingen. Ik vertoef er graag. Nostalgie naar deze fijne Romeinse stad verleidt mij steeds opnieuw. De schitterende Romeinse monumenten zijn daar uiteraard niet vreemd aan. Maar er is ook die sfeer, die uitgelatenheid, die terrassen op de pleinen onder de platanen !
Na de verovering van Massilia in 49 v.C. stichtte Julius Caesar in Arles een Romeinse kolonie. De colonia Iulia Paterna Arelate Sextanorum groeide weldra uit tot het belangrijkste commerciële centrum van Zuid-Gallië en bleef dit gedurende de gehele keizertijd. Het werd de lievelingsstad van keizer Constantijn. Talrijke grootse bouwwerken sierden de stad: de thermen, het circus, het theater, …
En dan is er dat prachtige amfitheater met ovalen arena en duidelijk geïnspireerd op het Colosseum in Rome. Het werd met grootse gladiatorenspektakels feestelijk geopend tijdens de regering van keizer Domitianus. 25.000 toeschouwers konden er genieten van gevechten gevechten van man tegen man.
Met de val van het West-Romeinse Rijk in 476 werd het amfitheater een toevluchtsoord voor de lokale bevolking. Verbouwd tot een fort met vier torens schonk de arena ruimte aan meer dan tweehonderd huizen en twee kapellen. Tot 1825 bleef het een woonwijk van Arles. De schrijver Prosper Mérimée nam het initiatief om het amfitheater opnieuw de allure van een nationaal monument te schenken. Vincent van Gogh schilderde de arena in 1880 na een bezoek van een stierengevecht en ook Picasso was er later een vaak geziene gast.
Ongetwijfeld ervoer de Belgische kunstschilder Adrien Wernaers (1899 - 1977) de macht van dit antieke bouwwerk. Deze leerling van van onder meer Herman Richir en Alfred Bastien mag dan wel geen groots schilder zijn, hij schilderde toch maar dit mooie doekje met een gezicht op de antieke Arena van Arles. Het is geen meesterwerk. Het heeft veeleer iets van een persoonlijke reisherinnering, geschilderd om niet te vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties